گاردین - پیتر بردشاو 80 از 100
کورالی فرگیت، کارگردان فیلم هیجان انگیز «انتقام» در سال ۲۰۱۷، اکنون با فیلم جدیدش در جشنواره کن ۲۰۲۴ شرکت کرده است. این فیلم یک کمدی ترسناک به معنای واقعی کلمه، احمقانه و به طرز تکان دهنده ای افراطی است. هیچ ظرافت یا مثبت بودن بدن یا هر نوع مثبتی در این فیلم وجود ندارد. این فیلم یک مشکل دارد و خیلی طولانی است، اما انتخاب دمی مور که در مقابل همه اتفاقات خوش اخلاق و پذیرا به نظر می رسد، تصمیم عاقلانه ای بود. به عنوان یک طنز توهین آمیز، فکر می کنم حداقل به خوبی - یا حتی بهتر از - دو برنده واقعی نخل طلای کن، تیتان اثر جولیا دوکورنو و مثلث اندوه اثر روبن اوستلوند است.

"مواد" تمثیلی فانتزی بیمارگونه از زن ستیزی و عینیت بخشیدن به بدن است که از فرانکنهایمر و کراننبرگ وام گرفته شده است. این فیلم در مورد مشاغل موفق زنان در رسانه ها و زندگی عمومی است که به پنهان کردن نسخه ای قدیمی تر، با شخصیت تر و سطح پایین تر از خود بستگی دارد. اما برخلاف پرتره دوریان گری، این فیلم را نمی توان به سادگی فراموش کرد، بلکه باید بارها و بارها آن را مرور کرد. Fargate نقشه انتقام وحشتناکی از یک مدیر رسانه زن ستیز به نام هاروی می کشد، اما به طرز جالبی ترس مورد نظر خود را در ترس زنان از جوان تر و بزرگ تر خود قرار می دهد.

مور در نقش الیزابت اسپارکل، زنی که زمانی یکی از ستاره های مطرح هالیوود بود، اما در میانسالی - و هنوز هم خوش اندام بود - به میزبانی یک برنامه تلویزیونی ورزشی در خانه روی آورده است، با لباس های کوتاه و شلوارهای شلوار به سبک دهه 80. به نظر می رسد که آنها اکنون کمی پیر به نظر می رسند. بعد از ضبط یکی از قسمت های برنامه اش متوجه خرابی سرویس بهداشتی بانوان می شود و با احتیاط وارد قسمت آقایان می شود که ظاهرا خالی است. خب، در فیلم‌ها به ندرت پیش می‌آید که کسی وارد توالت می‌شود و چیز وحشتناکی در مورد خودش یا حرفه‌اش نشنود، و اینجا هم همین‌طور است. هاروی ناپسند هنگام اجابت مزاج تلفنی است و در مورد پایان قریب الوقوع قرارداد الیزابت به بی ادبانه ترین شکل ممکن صحبت می کند. این نقش را دنیس کواید ایفا می کند که به طرز کمدی اغراق آمیز و کارتونی است.

خوب، فیلم در پایان مضحک و کمی خسته کننده به نظر می رسد، اما مور از وحشت پست مدرن موقعیت خود لذت می برد. این من را به یاد فیلم هیجانی محبوب مایکل کرایتون در دهه 80 به نام Looker با بازی آلبرت فینی در نقش یک جراح پلاستیک شرور انداخت. البته Fargate در چندین قسمت ما را غافلگیر می کند.

تنوع - اوون گلیبرمن 80 از 100
«معاده» یک فیلم ترسناک بدنی تکان دهنده و در عین حال عجیب و سرگرم کننده فمینیستی است که باید در تمام سینماهای کشور اکران شود. البته منظورم یک اثر هنری ظریف و روشنفکرانه مانند فیلم های دیوید کراننبرگ یا یک پانک عجیب و غریب پست مدرن مانند تایتان نیست. کارول فارگیت، نویسنده و کارگردان Made، ایده های جسورانه، بسیار هیجان انگیز و رادیکالی دارد. او از عناصر افراطی و اغراق آمیز استفاده می کند که سینمای وحشت را تعریف می کند. اما برخلاف 90 درصد آن فیلم ها، «ماده» اثر یک فیلمساز با نگاهی خاص است. او یک پیام اولیه و مهم برای ما دارد.

Fargate که قبلاً یک فیلم بلند (انتقام 2017) ساخته است، با لنز واید و سبکی الهام گرفته از فیلم‌های درجه دو کار می‌کند که می‌توان آن را تلاقی بین فیلم‌های ارزان و خشن دهه‌های 60 و 70 و استنلی کوبریک توصیف کرد. این مانند یک پرتقال ساعتی است که با ایده یک تبلیغ تلویزیونی سطح بالا ترکیب شده است. Forget تمایل زیادی به کلوزآپ های شدید (از اعضای بدن، ماشین، غذا خوردن، بوسیدن) همراه با صداهای مرتبط دارد، و همچنین از منابع متنوعی مانند برایان دی پالما قدیمی، کارگردان مشهوری که بر فیلم های فورجت تأثیر گذاشته، الهام می گیرد.

همه ما ده ها بازسازی جکیل و هاید را دیده ایم، اما جسارت خلاقانه Fargate آن را با Showgirls ترکیب می کند و حتی این برای او کافی نیست. او به شدت از صحنه توهم‌آمیز فیلم The Shining الهام گرفت، جایی که جک تورنس یک زن جوان را در وان حمام در آغوش می‌گیرد تا او را پیرزنی پست ببیند. جدای از آن، تصاویر Fargate یادآور جانور درهم ریخته در The Thing جان کارپنتر، جشن فارغ التحصیلی خونین در کری، و اعتیاد تبدیل به وحشت در Requiem for a Dream هستند. یک رویا).

چیزی که این اثر را بسیار بدیع می کند این است که کورالی فارگیت همه این کارها را با سبکی سخت انجام می دهد (او دیالوگ های کم قدرت را مانند یک رمان گرافیکی ترجیح می دهد) و با خشم فمینیستی اش از نحوه کنترل زنان توسط دنیای تصاویر. با این حال، عادت کردن به تمام عناصر افراطی فیلم از همان ابتدا به زمان نیاز دارد. "The Material" در واقع با "Show Girls" و کل تاریخ ملودرام های هالیوود که شامل دعواهای زنانه است بازی می کند. این فیلم در نوع خود دیوانه و بلندپروازانه است. اما با ورود به فصل آخر، مواجهه نسبتاً محدود او با Body Horror در اوج خود به چیزی بسیار روان تبدیل می شود.

در این مرحله، سو (نسخه جوان‌تر الیزابت) بیشتر زندگی را از الیزابت گرفته است، به این معنی که الیزابت به موجودی فرسوده تبدیل شده است که زن وان حمام The Shining شبیه گریس کلی است! اما Fargate تازه شروع کرده است. سکانس اوج فیلم در حین ضبط برنامه ویژه شب سال نو شبکه که سو برای میزبانی انتخاب شده است، اتفاق می افتد و آنچه در آنجا اتفاق می افتد باورنکردنی است. حتی اگر تمام سال فیلم های ترسناک را تماشا کنید، این فیلم هنوز یکی از معدود فیلم هایی است که یک هیولای واقعی را خلق می کند، نه فقط توده ای از گوشت تاب خورده، بلکه یک روح تغییر شکل یافته. فیلم به وضوح فریاد می زند که این چیزی است که ما سرکوب می کنیم. این کاری است که ما با خودمان انجام می دهیم.